Recenzja filmu

Smakosz (2001)

Kiedyś straszył mnie Freddy Krueger, ze swoją poparzoną i zawadiacko uśmiechniętą twarzą kompletnego psychopaty, pozbawionego uczuć, które normalnie cechują prostego człowieka, chociaż nie należy zapominać, że Freddy nie był już do końca człowiekiem, więc chyba brak uczuć można mu jeszcze wybaczyć. Ale weźmy takiego Michaela Myersa. To człowiek z krwi i kości, więc powinien przejawiać zwykłe ludzkie słabostki, takie jak np. ból, którego zdaje się nie odczuwać. Ale przecież nie może go czuć, ponieważ zaraz musi gonić wrzeszczącą nastolatkę, która ma nad nim kilkaset metrów przewagi, ale i tak zaraz będzie dogoniona i zabita. To najprostszy schemat horroru, powstały już w latach 70. za sprawą Tobe'a Hoppera i jego "Teksańskiej maskary piłą mechaniczną". Na początku zdawało mi się, że "Smakosz" nie będzie zwykłym filmem, że wreszcie wyłamie się z ustalonych kilkadziesiąt lat wcześniej schematów produkcji, które opowiadają o żądnych krwi psychopatach. Dlaczego miałem takie odczucie? Z kilku powodów. Po pierwsze, Smakosz nie jest człowiekiem, tylko mitycznym potworem - zabójcą, który pożywia się ludzkim mięsem. Dla niepoznaki ubiera się niczym człowiek, w płaszcz i kowbojski kapelusz. Po drugie, nie jest zupełnie pozbawiony uczuć, o czym świadczy poczucie humoru (patrz: scena z wrzucaniem głowy do furgonetki, która naprawdę rozśmieszyła mnie w dość perwersyjny sposób), a także to, że słucha dobrej muzyki. Po trzecie, ma naprawę przerażający samochód, który naprawdę siałby postrach wśród kierowców, na jakiejś opustoszałej drodze. Niestety, wraz z upływem czasu Smakosz traci wszystkie swoje walory, zamieniając się w połączenie oślizgłej żaby ze skrzydłami nietoperza. Twórcy wpadli we własną pułapkę, ponieważ zapragnęli ukazać wszystko zbyt obrazowo. Fabuła. Rodzeństwo, brat i siostra, jedzie opustoszałą autostradą, w drodze do domu rodziców, którzy nagle zatęsknili za swoimi pociechami, już dawno wyrosłymi z pieluch. Podczas jazdy zostają zaatakowani przez pirata drogowego, poruszającego się starą ciężarówką. Trochę ich straszy, ale szybko zapominają o całym incydencie. Kiedy widzą go ponownie, wrzuca jakieś dziwnie wyglądające pakunki do zsypu, które wyglądają na ludzkie ciała, postanawiają więc sprawdzić, czym jest owa tajemnicza paczka. Odważny braciszek odkrywa przerażającą tajemnicę, którą skrywa pirat drogowy. Rodzeństwo ucieka i zawiadamia miejscową policję. Smakosz już jednak jest na ich tropie. Czuje ich zapach... Kilka scen, np. te w kryjówce Smakosza, której ściany są pokryte ludzkimi ciałami, naprawdę robią wrażenie i widzowi przechodzi po plecach dreszczyk zaniepokojenia. Ale kiedy już do akcji wkraczają bardzo dziwni bohaterowie, tacy jak nawiedzona jasnowidzka, która wywołuje śmiech na ustach swoim nieustannym ględzeniem o przepowiedniach, albo zbzikowana staruszka, która posiada wielkie stado rozhulanych kociaków i nie pozwoli ich skrzywdzić nikomu, broniąc dostępu do domu strzelbą. Policjanci w tym obrazie są dziwnie nieporadni i jakby niewyszkoleni na strzelnicy, bo chyba żaden, z kilkuset strzałów oddanych w kierunku Smakosza, nie trafia do celu. To już naprawdę wielka przesada ze strony twórców. Końcówka filmu zapowiadała kontynuację, która zresztą powstała. Pierwsza część, w porównaniu do drugiej to istna perełka pośród horrorów. Ogólnie mówiąc, "Smakosz" to film przeciętny. Nie można się nim zbytnio zachwycić, ale obrzucać go nieprzychylnymi opiniami także nie. A więc wyszło na zero.